De tijd van creativiteit

Van mijn negende tot aan mijn veertiende schreef ik regelmatig verhalen. Ik herinner dat er een cd-rom was in huis waar een expeditiespel op stond. Spelletjes over flora en fauna, beroemde gebouwen. Dat gebruikte ik om verhalen te verzinnen, verhalen waar de hoge sequoia’s nog hoger reikten en waarin de Taj Mahal nog imposanter werd gemaakt dan dat hij was. De woorden kwamen moeiteloos en de zinnen spatten van enthousiasme. Ik was klaar om mijn grenzen te verleggen, zonder te weten wat die grenzen dan waren. Ik deed het gewoon. Omdat ik het leuk vond en er plezier aan beleefde.

Zo simpel was het.

Op mijn  dertiende gebruikte ik Hyves voor het schrijven van blogs. Zo gaf ik mijn hersenspinsels een plek. Thuis hadden we toen maar één computer, die ik vaak op zaterdagochtenden bezet hield, om mijn hersenspinsels weer bij te schaven. Ik stuurde mijn nieuwe artikelen graag naar de redactie van Hyves, zonder enige schaamte. Zo kwam het dat een aantal berichten op de voorpagina kwamen te staan. En ik, ik leerde daar weer van, kreeg kritiek, nam het mee, maar bleef bovenal nog altijd genieten van wat ik deed. Puzzelen met woorden was voor mij een vorm van recreatie. Het zoeken naar woorden zag ik niet als een taak, maar als een avontuur waar ik telkens opnieuw in wilde duiken.

Rond mijn zestiende stopte ik volledig met schrijven. De exacte reden weet ik niet, maar ik kan me zo voorstellen dat ik ‘druk bezig was met andere dingen’, zoals mijn toekomst. Langzaamaan besloot ik dat de wens om kinderboekenschrijfster te worden een droom zou blijven, net zoals het handjevol kinderen dat graag juf wil worden wanneer ze groot zijn. Ik hield van schrijven, maar was geen schrijver – ik wist ook niet hoe ik dat zou moeten worden. Verhalen kwamen mijn hoofd in, werden diezelfde dag nog verstoten om plaats te maken voor wetteksten, inleverdata en bezwaarschriften. Ik vond het fijn om met dat laatste bezig te zijn omdat ik gelijk resultaat zag. Resultaat in de vorm van een cijfer en de mate van rode inkt op het toetsblad. En mijn verhalen die vroeger altijd zo rijkelijk uit mijn pen vloeiden, bleven jarenlang buiten de deur.

Nu zijn we jaren verder, en probeer ik die deur die voor lange tijd gesloten is weer voorzichtig open te doen. Nu ik dat weer toesta, merk ik dat er zich een sneeuwbaleffect voordoet. Als je jezelf de tijd geeft voor creativiteit, worden de ideeën vanzelf onbegrensder. Het is een moeilijk proces en het geloven in mijn eigen creatieve vrijheid kost energie. Maar het is een proces dat ik lieflijk omarm en waar ik waarde aan hecht. Ik ben dan ook blij dat het is teruggekomen. Wat er uit dit proces voortvloeit weet ik niet, maar ik hoop er op zijn minst met plezier op terug te kunnen kijken.

Zo simpel is het.