Tot en met augustus 2018 schrijf ik vanuit Nagasaki, waar ik een uitwisselingsprogramma volg aan de universiteit.
Ik was gisteren niet alleen jarig, maar het was ook de eerste keer dat ik mijn verjaardag in een ander land vierde. En in wat voor land!
De eerste realisatie waar je achter komt als je een verjaardag in een ver land als Japan viert is dat zeven uur een behoorlijk verschil maakt. Toen hier in Japan mijn verjaardag begon, startte in Rusland de aftrap van de wedstrijd Marokko tegen Iran, die ik samen met een vriend en zijn Japanse huisgenoten keek. Het voelde wat vreemd om op mijn verjaardag als eerste een voetbalwedstrijd te kijken om middernacht. Ik voelde me nog niet erg jarig.
Ik kon ook geen berichtjes beantwoorden die om middernacht naar me waren gestuurd. Niet vanwege het feit dat ik geen bereik had, maar omdat mijn telefoon leeg was– heel slim. Toen ik om twee uur ’s nachts in mijn eigen bed lag en mijn telefoon aanzette werd ik overspoeld door lieve berichtjes vanuit Nederland en Japan. Toen mijn moeder me ‘lang-zal-ze-levens’ stuurde en mijn zussen, familie en vriend mij feliciteerden drong het besef maar al te goed door dat ik 23 was geworden.
Ik gunde mezelf geen uitslaaptijd, want ik wilde juist leuke dingen gaan doen met de mensen waarmee ik hier ben. En wat hoort er bij een verjaardag? Juist: taart! Ik ben daarom met drie vrienden wat gaan drinken in een cafeetje aan de hoofdweg. Het cafeetje is in Franse stijl en er wordt altijd jazzmuziek gedraaid. Ik kom er regelmatig om te schrijven of rustig te lezen onder het genot van een goede kop koffie. En ze hebben erg lekkere cakejes!
’s Avonds ging ik naar de karaokebar, maar voordat ik daar heen zou gaan was ik uitgenodigd door een Japanse vriend om ramen (Chinese noedels) te komen eten met mensen in Nishimachi. Nishimachi is een dorm waar veel internationale studenten wonen. Het was kort gezegd een onwennige ervaring. Ik had gedacht dat er veel meer mensen zouden komen, want toen de betreffende vriend het over het evenement had klonk het alsof het evenement iets was wat door een grote groep werd georganiseerd. Dat was niet het geval. Toen ik de ruimte binnenkwam zag ik dat er een handjevol mensen om twee tafels heen zaten, en het zag ernaar uit alsof de meesten niet wisten waarom ze hier waren gekomen. Toen ik binnenkwam staarde iedereen me aan en werd er zenuwachtig een stoel voor me neergezet. Ze vertelden me dat ze net bezig waren met een voorstelrondje. Ik zag taferelen van ongemakkelijke kringgesprekken voor me, met heel veel stiltes en weinig dialoog. En toch nam ik plaats, want ik had niks anders geregeld qua eten en ik had ook niet zo heel veel tijd totdat ik naar de karaokebar zou gaan.
De groep was een rare mengeling van mensen. Allereerst waren er twee Japanse meisjes die niks zeiden behalve als ze wat werd gevraagd, wat er denk ik toe heeft geleid dat ik hun namen vergeten ben. Tegenover mij zaten een Braziliaans meisje en een Duits meisje. Het Braziliaanse meisje had een bril op met een soortgelijk montuur als ik, mooie ronde bruine ogen en halflang lichtbruin haar. Suzanne heeft een rond gezicht met veel sproeten en een flinke bos roodbruine krullen. Ik had al snel door dat zij elkaar al kenden. Links van mij zat een meisje dat een olijfgroene hoofddoek droeg. Ze had een sterk accent, maar ik kon niet gelijk raden waar ze vandaan kwam. Ze praatte heel veel, en als ze praatte was het een rare mengeling van vreemd Engels met korte zinnetjes Japans er tussendoor. Zij had duidelijk het woord hier.
Stilzwijgend werd besloten dat ik dan maar zou beginnen met mezelf voor te stellen. Ik hield het standaardpraatje en ik merkte al heel snel dat het meisje met de olijfgroene hoofddoek een ongelooflijk irritante eigenschap had: het overnemen van gesprekken. Het enige wat me van dat voorstelrondje is bijgebleven, is dat zij midden in iemands introductie een vraag stelde, vervolgens deze zelf beantwoordde en uiteindelijk een lang irrelevant verhaal hield waardoor de persoon die oorspronkelijk aan het woord was niet eens zijn verhaal af kon maken. Echt vreselijk vervelend. Zo weet ik niet meer welke film mijn Japanse vriend mij nou aanraadde maar wel dat ‘mevrouw accent met hoofddoek’ ooit eens op het platteland van Japan is gestrand en toen dertig minuten lang naar een buurtsuper heeft moeten lopen voor internetverbinding, om daar vervolgens foto’s te maken van alle rare mensen die zich daar aan haar voorbijtrokken.
Na het voorstelrondje werd de sfeer wat gelijkwaardiger. De pittige ramen die ik at was wel lekker. Alleen niet zo pittig. Het was pittiger om niet toe te geven aan de verleiding om gewoon weg te lopen en alvast naar de karaokebar te gaan. Nadat ik mijn ramen op had gegeten besloot ik dat ook maar snel te doen. Ik weet niet wat mijn Japanse vriend in gedachten had gehad, maar deze gebeurtenis was een lichte deceptie.
Gelukkig kon ik al mijn frustraties vervolgens kwijt bij de karaoke. Ik ging samen met allemaal (Nederlandse) klasgenoten naar een karaokebar tegenover de universiteitscampus. Ik kreeg nog hele leuke cadeautjes: ik kreeg een gootverpakking van mijn favoriete chocola in Japan, en ik kreeg ook nog een heel schattig handdoekje waar Studio Ghibli’s Totoro op stond afgebeeld. Ik was erg verrast en blij, want hoewel ik jarig was had er geen rekening mee gehouden dat ik cadeautjes zou krijgen.
Nadat iedereen als openingslied Happy Birthday had gezongen, gooiden we alle remmen los en zongen we zowel foute Engelse nummers (hoogtepunt: ‘Take on me’ van A-ha), maar ook Japanse liedjes. Ik vond het wel toepasselijk om het thema van Totoro voorbij te laten komen. Ik had het echt heel erg naar mijn zin met iedereen en heb ervan genoten. Een paar minuten na middernacht, toen mijn verjaardag in Japan inmiddels alweer voorbij was, liepen we met zijn allen terug naar huis.
Toen ik de trap opliep naar mijn appartement zag ik tot mijn verrassing dat mijn huisgenoten een hartvormige ballon met daarop ‘HAPPY BIRTHDAY’ hadden opgehangen. ‘Ah, wat lief van ze,’ dacht ik, en zonder enige andere verwachtingen stak ik de sleutel in het slot. Ik dacht nog dat ik zachtjes moest doen om mijn huisgenoten niet wakker te maken. Maar toen ik de deur naar me toe wilde trekken, kwam ik er achter dat de deur van binnen was vergrendeld. Ik kon wel door een kiertje naar binnen kijken, maar ik kon niet naar binnen. Ik zag dat er een straaltje licht vanuit de badkamer kwam, dus ik riep of ze de deur open wilden doen. ‘Ik kan niet naar binnen!’ zei ik, maar het gaf geen gehoor. Ik klopte hard op de deur en werd paniekerig, omdat ik dacht dat mijn huisgenoten geïrriteerd zouden kunnen raken omdat ik zoveel geluid maakte. Maar niet veel later hoorde ik twee van mijn huisgenoten de trap oplopen en zeiden ze dat ik moest wachten. Daar stond ik, niet meer jarig, maar wel met een glimlach op mijn gezicht als dat van een klein jarig kind. Toen ik binnen mocht komen werden er knallers afgevuurd en zag ik dat er een chique chocoladetaart met brandende kaarsjes op tafel stond.
Wat volgde was echt iets waar ik geen rekening mee had gehouden: de kamer was helemaal versierd, ik kreeg verschillende cadeautjes van mijn huisgenoten en we hebben om half één ’s nachts een heerlijk stuk taart gegeten met zijn vieren. Ik heb van ze een mooie paarse nette jurk gekregen, en ook nog wat leuke kleine dingetjes, waaronder een etui en twee plantjes die ik zelf kan laten groeien (erg origineel) en snoep. Ik voelde me erg verwend en heel erg jarig. Ik heb echt een enorm leuke dag gehad die ik niet zo snel zal vergeten.
